Mentalność japończyków

Czy wam także japończycy kojażą się z usposobieniem spokoju? :) Mnie owszem i to bardzo :)
Okazuje się, że spokój to ten naród ma dosłownie wpisany w krew. Gdyż na
narodowy charakter oraz mentalność Japończyków ogromny wpływ wywarły i wywierają
wciąż bushidō oraz nauki Konfucjusza. (więcej o Konfucjuszu tutaj) To za ich sprawą takie cechy, jak: dyscyplina, stoicyzm, powściągliwość, opanowanie, a także lojalność i szacunek wobec starszych czy
zwierzchników są powszechnie respektowane i widoczne na każdym kroku – w szkole,
pracy i rodzinie.
Harmonia w życiu społecznym stanowi dla Japończyków najwyższą wartość, w związku, z
czym w relacjach międzyludzkich panuje konformizm i dążenie do ugody niemal za wszelką
cenę. Interes grupowy ma pierwszeństwo nad indywidualnym, stąd źle widziane jest
wyróżnianie się oraz formułowanie osobistych opinii. Ludzie wypowiadają się najczęściej
niejasno oraz wymijająco, a prywatne uczucia i troski maskują nienagannym uśmiechem
oraz wysoką kulturą osobistą.
Honor oraz wszechobecne poczucie wdzięczności i obowiązku, a co za tym idzie obawa
przed utratą twarzy skutkuje istnieniem we wzajemnych relacjach nieformalnych układów i powiązań takich jak giri (moralne zobowiązanie), które dla skrytych i zamkniętych w sobie Japończyków stanowi wzór zachowania, a także sposób polubownego rozwiązywania sporów międzyludzkich. To właśnie konfucjańskie zasady, bushid, czyli „droga wojownika”, a także buddyzm zen stanowiły podstawę specyficznego
systemu myślenia i sposobu postrzegania świata przez Japończyków. Za ich sprawą niegdyś
samuraj, który okrył się hańbą, zwracał jeden ze swych mieczy przeciw sobie i popełniał rytualne samobójstwo – seppuku.. Poczucie honoru nakazywało walczyć do końca, gdyż nie wchodziły w rachubę pojęcia takie jak niewola czy kapitulacja.
Cóż, każda historia coś za sobą niesie. W tym przypadku jednak myślę, że społeczeństwo japońskie nie mogłoby postępować inaczej. W końcu przy tak wysokiej liczbie ludności (szacuje się, że jest to około 128 mln osób, gdzie w samej stolicy, w Tokio jest to 13 216 mln osób) brak jakiegokolwiek szacunku dla drugiego człowieka i dyscypliny spowodowałby niemałe zamieszanie w japońskiej społeczności :)

Szkolnictwo - Program nauczania

W japonii nie istnieje ogólnonarodowy, sztywny program nauczania, a jedynie ramowy, w oparciu, o który każda szkoła opracowuje swój własny. 

* Tygodniowy rozkład zajęć w szkole średniej niższego stopnia obejmuje takie przedmioty jak: etyka, język japoński, język angielski, nauka o społeczeństwie, matematyka, nauki przyrodnicze, muzyka, sztuki piękne, wychowanie fizyczne oraz gospodarstwo domowe i prowadzenie domu. 

Od szkoły średniej niższego stopnia nauka języka angielskiego staje się obowiązkowa. Stoi ona jednak na bardzo niskim poziomie, między innymi dlatego, że prowadzona jest głównie w języku japońskim z wykorzystaniem materiałów opracowanych również w tym języku.

* W szkole średniej wyższego stopnia zamiast przedmiotu „nauki przyrodnicze" są już cztery przedmioty: chemia, biologia, fizyka i archeologia, zaś „nauki społeczne" zastępują geografia, historia oraz prawo i administracja.

Nauka systemu pisma, który uchodzi za jeden z najtrudniejszych na świecie, obejmuje dwa sylabariusze i 1945 znaków pochodzenia chińskiego, trwa do końca szkoły średniej niższego stopnia, zatem dopiero w wieku 15 lat przeciętny uczeń jest w stanie przeczytać codzienną gazetę. Aby jednak móc czytać literaturę dużego formatu czy książki specjalistyczne, niezbędna jest dalsza nauka pisma.

Teoretycznie lekcje w szkole trwają od poniedziałku do piątku w godzinach 8.30 - 15.30, z przerwą obiadową między 12.30 a 13.25. Przed obiadem odbywają się zajęcia z poważniejszych przedmiotów, a po nim lżejsze lekcje, takie jak języki obce, sport czy sztuka. Po 15.30 uczniowie uczęszczają do różnego rodzaju klubów sportowych, artystycznych i naukowych, w których mogą zgłębiać swoje zainteresowania, a także trenować się w tradycyjnych sztukach japońskich, tj. sztukach walki, kaligrafii czy ikebanie (sztuce układania kwiatów), rzadko kto wychodzi więc ze szkoły wcześniej niż o 17.00. Wraz z postępem w tych dziedzinach uczeń może zdobywać kolejne z dziesięciu stopni uczniowskich kyū oraz mistrzowskich dan, które mają charakter krajowego certyfikatu.

A tymczasem w Japonii... :)

Szkolnictwo

Początki japońskiej oświaty sięgają czasów feudalnych, kiedy to w okresie Edo Siogunat Tokugawa rozpoczął politykę powszechnej edukacji. Powstały wtedy dwa rodzaje szkół: hankō, czyli
szkoły w obrębie posiadłości władcy feudalnego, w których uczyły się dzieci z rodzin arystokratycznych oraz terakoya, czyli szkoły przyświątynne dla mieszczan i dla chłopów, gdzie mnisi buddyjscy, a także przedstawiciele klasy wojowników uczyli dzieci pisania, czytania oraz arytmetyki.
Przyswajane w okresie Meiji zachodnie wzorce miały wpływ także na edukację, efektem, czego był wprowadzony w 1872 r. nowy, ogólnokrajowy system oświaty składający się z państwowych szkół podstawowych i średnich. Od 1886 r. istnieje obowiązkowa szkoła, w której nauka początkowo trwała 3 lub 4, a od 1908 r. 6 lat.Po II wojnie światowej trwający 9 lat obowiązek nauki w koedukacyjnych szkołach, obejmuje wszystkie dzieci w wieku 6–15 lat. Na obecny pięciostopniowy system nauczania składają się:

1. Nieobowiązkowe przedszkole dla dzieci w wieku 3–6 lat,
2. 6-letnia szkoła podstawowa (shō-gakkō),
3. 3-letnia szkoła średnia niższego stopnia (chū-gakkō)
4. Nieobowiązkowa 3-letnia szkoła średnia wyższego stopnia (kōtō-gakkō),
5. Uniwersytet (daigaku, 4 - letni kurs odpowiadający tytułowi licencjata oraz 2- letni kurs magisterski,daigaku – in)

Szkoły w Japonii dzielą się na państwowe i prywatne, z czego sektor prywatny stanowi bardzo dużą ich część. Po obowiązkowej szkole średniej niższego stopnia uczniowie mają do wyboru szkołę o profilu ogólnokształcącym oraz szkołę zawodową.

Ogólnokształcące szkoły skupiają ok. 80% uczniów, a pozostała ich część uczęszcza do średnich szkół zawodowych. Wśród szkół wyższych istnieje szeroka oferta, która poza kształceniem na uniwersytecie obejmuje różnego rodzaju szkoły wyższe, na których edukacja trwa zwykle 2-3 lata. Dalszą edukację po ukończeniu średniej szkoły wyższego stopnia kontynuuje ok. 45% uczniów na wyższej uczelni (daigaku), tj. uniwersytecie lub kolegium, trwającej 4 lub 5 lat. Ponadto istnieją specjalne szkoły dla niewidomych, niesłyszących czy niepełnosprawnych umysłowo.Przedszkole jest nieobowiązkowe, lecz chodzą do niego praktycznie wszystkie dzieci. Jedną z przyczyn jest brak czasu rodziców, którzy posyłają dzieci do przedszkoli, aby móc pracować, drugą i w przypadku społeczeństwa japońskiego ważniejszą przyczyną, jest troska o zapewnienie dziecku jak najlepszego startu już od samego początku. Oznacza to, że aby dostać się na dobry uniwersytet, należy wysłać dziecko do renomowanego przedszkola, aby mogło pójść do renomowanej szkoły podstawowej, a następnie do renomowanych szkół średnich.
Ta powszechna sytuacja sprawia, że rywalizacja o miejsca zaczyna się bardzo wcześnie, a silnie ukierunkowany na rywalizację system tworzy uczniom warunki niezwykle stresujące i obciążające, co powoduje liczne depresje prowadzące nieraz do prób samobójczych.

Japoński rok szkolny rozpoczyna się w kwietniu, a kończy w marcu. W międzyczasie uczniom przysługują:

• Kilkutygodniowe wakacje letnie,

• Dwutygodniowe ferie zimowe,

• Trwająca dwa tygodnie przerwa między starym, a nowym rokiem szkolnym.

Jeszcze do niedawna obowiązywał 6-dniowy rozkład zajęć, lecz od 2002 r. wszystkie soboty są wolne. Lekcje trwają Od 8:30 do ok. 15:30, a przerwa obiadowa między 12:30, a 13:25. Typowa klasa w szkole podstawowej i średniej liczy nawet do 40 uczniów podzielonych na grupy.

Jak w wielu innych, wysoko rozwiniętych państwach świata, także w japonii szkoły są nowoczesne, a przy tym bardzo dobrze wyposażone w niezbędny sprzęt i pomoce naukowe, oferując przy tym bogatą ofertę spędzania czasu poza godzinami lekcyjnymi. Stąd też wielu uczniów uczęszcza na zajęcia związane ze sportem lub innymi zainteresowaniami. Uczniowie szkół średnich zobowiązani są nosić tradycyjny mundurek szkolny zwany gaku-ran.

Tam, gdzie jest on wymagany, wielu chłopców nosi białe koszule, spodnie i czapki. Dziewczęce mundurki mogą składać się z plisowanej spódnicy i białej bluzy. Czasami dziewczęta noszą strój marynarski.

Wariant mundurka może zależeć od sezonu. Zazwyczaj zarówno chłopcy jak i dziewczęta noszą jaskrawe czapki, aby uniknąć wypadków drogowych.